Pomimo niewątpliwej banalności, nie można odmówić słuszności stwierdzeniu, iż nikt nie rodzi się z większością umiejętności, którymi może poszczycić się w dorosłym życiu. Tuż obok obsługi pralki, jazdy na nartach i gotowania, z wiekiem nabywa się także zdolność posługiwania językiem mówionym. Wiele osób, uczących się języka obcego w dorosłości narzeka na trud, jaki musi włożyć w powtarzanie słówek, przyswajania zasad gramatyki, ćwiczenie poprawnej wymowy. Należy jednak pamiętać, że dzieciom także nie przychodzi to samoistnie, ale za sprawą swojej wytrwałości, udaje im się opanować sztukę posługiwania się taką mową, jak ich rodzice (lub inne osoby z najbliższego otoczenia). W zależności od ,,szczęścia” pochodzenia z dwujęzycznej rodziny, nieliczne jednostki wchodzą w wiek dojrzewania z większymi kompetencjami i umiejętnościami aniżeli ich koledzy.
Mówiąc o najbardziej skomplikowanych językach świata, należy wspomnieć, iż nie da się jednoznacznie takowych wyodrębnić, bowiem to, co jeden przyswoi bez najmniejszego trudu, dla drugiego może okazać się drogą przez mękę (i na odwrót). Wielu obcokrajowcom trudności przysparza nauka chińskiego i japońskiego, gdyż wiąże się już ,,na starcie” z zapamiętaniem skomplikowanych znaków, z których składają się słowa. Mimo że rodowitym mieszkańcom Rzeczypospolitej może wydawać się to nieco dziwne, język polski również znajduje się w czołówce najtrudniejszych ze względu na wymowę, ortografię, interpunkcję oraz gramatykę, pełną ,,pułapek”, w które wpadają nierzadko nawet wykwalifikowani profesorowie. Rozmawiając z tłumaczem duńskim, łatwo wysnuć wniosek, iż mieszkańcy Danii mają możliwość z korzystania z licznych możliwości, jakie oferuje im kraj, jedynie za cenę opanowania równie złożonego, nie prostego języka.
