Galwanizacja to proces przenoszenia cienkiej warstwy metalu z jednego przedmiotu na drugi. Jest to proces chemiczny, który wykorzystuje energię elektryczną do osadzania jonów metalu na powierzchni przedmiotu. Jest często używany w produkcji biżuterii, ale jest również używany w innych branżach, takich jak elektronika i fotografia. Przy przeprowadzaniu takich procesów nieraz wykorzystuje się liczne metody analityczne, takie jak absorpcyjna spektrometria atomowa, czyli wiążąca się ze zjawiskiem pochłaniania promieniowania o określonej długości fali przez wolne atomy.
W najprostszym ujęciu, galwanizacja polega na zanurzeniu przedmiotu – zwykle wykonanego z metalu – w roztworze elektrolitu i prądu elektrycznego. Prąd powoduje, że jony z elektrolitu przylegają do powierzchni przedmiotu i tworzą na niej powłokę z metalu.
Galwanizacja jest wykorzystywana do kilku celów:
– aby pokryć coś złotem lub srebrem (do biżuterii),
– aby zwiększyć trwałość sprzętu wojskowego, takiego jak pociski (poprzez pokrycie ich niklem),
– aby chronić konstrukcje stalowe przed korozją (poprzez pokrycie ich chromem).
Istnieją dwa główne rodzaje galwanizacji: galwaniczna i elektrolityczna. W galwanizacji galwanicznej anody wykonane z metalu zanurzane są w roztworze zawierającym rozpuszczone jony galwanizowanego metalu. Elektrody są podłączone do źródła prądu stałego, co powoduje przepływ elektronów przez roztwór, redukując jony metalu na ich powierzchni i osadzając je na katodzie.
W galwanizacji elektrolitycznej prąd elektryczny przepływa między dwiema elektrodami w kontakcie z elektrolitem (roztworem przewodzącym prąd elektryczny). Prąd powoduje migrację jonów w roztworze elektrolitu w kierunku jednej elektrody (katody), gdzie są one osadzane w postaci stałego metalu na jej powierzchni w wyniku reakcji utleniania.
